گابو با این رمان آخرش هنوز همان جادوگری است که دارد به ریش دنیا می خندد

  "اگر پروردگار لحظه‌یی از یاد می‌برد که من آدمکی مردنی بیش نیستم و فرصتی کوتاه برای زنده ماندن به من می‌داد، از این فرجه به بهترین وجه ممکن استفاده می‌کردم. به احتمال زیاد هر فکرم را به زبان نمی‌راندم، اما حتمن بههرچه می‌گفتم فکرمی‌کردم. هر چیزی را نه به دلیل قیمتش که به دلیل نمادش بها می‌دادم. کمتر می‌خوابیدم و بیشتر رویا می‌بافتم. چون در ازای هر دقیقه که چشم می‌بندیم، شصت ثانیه ازنور را از دست می‌دهیم. راه را از‌‌همان جایی ادامه می‌دادم که سایرین متوقف شده بودند و زمانی از بستر برمی‌خواستم که سایرین هنوز در خوابند. 

  اگر پروردگار فرصت کوتاه دیگری به من می‌بخشید، ساده‌تر لباس می‌پوشیدم، در آفتاب غوطه می‌خوردم، و نه تنها جسمم، که روحم را هم در آفتاب عریان می‌کردم. به همه ثابت می‌کردم که به دلیل پیرشدن نیست که دیگرعاشق نمی‌شوند، بلکه زمانی پیرمی‌شوند که دیگرعاشق نیستند. 

  به بچه‌ها بال می‌دادم، اما آن‌ها را تنها می‌گذاشتم تا خودشان پرواز را یاد بگیرند. به سالمندان می‌آموختم با سالمند شدن نیست که مرگ فرا می‌رسد، با غفلت از زمان حال است که مرگ در می زند. 

  چه چیز‌ها که از شما‌ مردم یاد نگرفته‌ام. یاد گرفته‌ام همه می‌خواهند بر فراز قله ی کوه زندگی کنند و فراموش کرده‌اند مهم تر اززندگی درقله، صعود کردن از خود کوه است که به تجربه اش می ارزد. یاد گرفته‌ام وقتی نوزادی انگشت شست پدر را درمشت می‌فشارد، او را تا ابد اسیرعشق خودش خواهد کرد. یاد گرفته‌ام انسان فقط زمانی حق دارد از بالا به پایین بنگرد که بخواهد دست افتاده‌ یی رابگیرد. چه چیز‌ها که من از شما مردم یاد نگرفته‌ام.

                                    همراه با عشق: گابریل گارسیا مارکز»